Familiemeetings, spookhotels en varkensslachtingen

Hoi allemaal!

Met nog iets minder dan twee weken te gaan zijn we alweer over de helft van ons Indonesië-avontuur heen... tijd voor weer een verslagje!

Met Martha's familie hebben we het erg gezellig gehad de eerste week! Bhayu en Yasmin namens ons nog op de zaterdagavond mee uit naar het plein met de tweelingbomen om daar naar de oude mythe the proberen geblinddoekt tussen de twee bomen door te lopen (want dat is wat je als jongere doet op zaterdagavond, toch?:p). Waar Yasmin en ik daar niet zoveel moeite mee hadden gingen Bhayu en Ruben toch volledig de mist in... we moesten Bhayu behoeden niet tegen het hek aan te lopen met zijn neus en Ruben eindigde helemaal opzij in het gras... blijkbaar hebben Yasmin en ik een goed hart (of gewoon een goed richtingsgevoel?) en mochten we beide 3 wensen doen en blijft er voor Bhayu en Ruub toch nog heel wat te wensen over;)

Hierna zijn we nog even naar een poppenspel geweest in het Javaans (waar zowel wij als onze gidsen niet zoveel van begrepen), en hebben we de file aan felverlichte keverautootjes met jongeren erin met keiharde muziek erin maar gelaten voor wat het was, en zijn we achterop de scooters afgereisd naar het monument... een andere hangplek voor jongeren. Door het hoge percentage moslims in de stad merk je dat er eigenlijk nergens alcohol wordt gedronken en dus zien de uitgaansgelegenheden er wat anders uit dan in Amsterdam, maar met een kopje mierzoete kruidenthee op een matje bij het monument was het zeker gezellig!

De volgende dag zouden we naar de Borobudur gaan maar omdat we hoorden dat het daar extreem druk is in het weekend stelden we dit toch maar uit tot maandag en hadden we een extra dag met Bhayu en Yasmin. Ze wilden ons grotten een stuk buiten de stad laten zien dus daar gingen we naar toe op onze gehuurde scooter! De beloofde "iets minder dan een uur" van Bhayu bleek alleen toch wat langer te zijn en ruim twee uur later kwamen we (met pijnlijke billen van de scooter!) bij de grotten aan. Hier gingen we tuben. Als in: met je kont in een band (en dus in het water) zitten en rondgetrokken worden door een gids die ons rondleidde in de grot. Best grappig en hoewel een beetje stroming en rafting ook van ons had gemogen was het echt wel leuk!
Hierna nog lekker bakso (noedelsoep met vleesballetjes) gegeten en weer ruim anderhalf uur terug scooteren. Bhayu bleef zich verontschuldigen dat het zover was en dat hij onze hele dag had verpest door zover te moeten scooteren, maar ondanks de zere billen hadden we juist een hele leuke dag gehad en prachtige wegen gezien!

's Avonds wilden de vader en een vriend van Yasmin ons graag ontmoeten om over onze ervaringen als backpackers te horen, we werden door ze meegenomen naar een Italiaans restaurantje waar we met zijn zessen heerlijk gegeten hebben... wat een lieve mensen! Die vriend wilde ook van ons over Duitsland horen omdat hij daar binnenkort naartoe ging; hij heeft namelijk een meerjarenplan om al zijn online-game-vrienden een voor een op te zoeken, en nu dus in Duitsland! Al met al een heel gezellig avond!

De volgende dag dan echt naar de Borobudur... weer een heel uur op de scooter heen en terug, au au au! Wel een leuke weg om te scooteren! De Borobudur was prachtig! We werden hier rondgeleid door onze gids Asra die ons allemaal leuke verhalen kon vertellen en hebben genoten van het mooie bouwwerk! Op de terugweg hadden we helaas een flinke bui te pakken, maar in onze felgekleurde poncho's en helm bleven we gelukkig grotendeels droog... en het zag er erg charmant uit natuurlijk :p
Die avond hadden we afgesproken met de zus van Martha, Retno, maar voor we naar haar toe zouden gaan dachten we nog wel even snel langs het meisje uit de trein te kunnen scooteren. Helaas bleken de twee adressen totaal aan de andere kant van de stad te liggen, zodat we uiteindelijk maar heel kort Putri uit de trein hadden ontmoet (tot haar grote teleurstelling) én waren we best laat bij Retno aangekomen... niet ons beste staaltje planning. Gelukkig waren Retno en haar man hartstikke blij ons te zien en zijn we na even wat gedronken te hebben bij hun thuis met hen, Bhayu en hun dochtertje Nayya naar het familierestaurantje van Martha haar tante geweest, waar we onder luid gegiechel van alle tantes en nichtjes heerlijke mie hebben gegeten en wel duizend keer op de foto zijn geweest met de hele familie. Al vol en wel weer terug in de auto kwam de man van Retno erachter dat we nog nooit saté gambin (sate van geitenvlees) hadden gegeten... dat kan natuurlijk niet! Nadat we Yasmin ook opgehaald hadden (7 mensen proppen in 1 auto) zijn we dus ook nog bij een ander restaurant gestopt waar weer allemaal bakjes vol eten werden aangesleept... wat zaten we vol! Toch was geitenvlees heerlijk, op wat groens na, wat nadat we hoorden wat het was we het toch iets minder lekker vonden (het leek op brocolli en ik vroeg wat voor groente het was, maar het was iets van de ingewanden van de geit... en groen dus! Brrr). Helemaal volgepropt weer in de auto sloegen we het aanbod van ook nog een toetje wat we nog niet hadden geproefd toch maar beleefd af, we konden niet meer! Terug bij het huis afscheid genomen van deze lieve mensen en met Bhayu en Yasmin teruggescooterd naar ons hotel. Wat waren dit heerlijke dagen met lieve mensen! We hadden echt het idee dat we de stad nu veel "echter" hadden gezien dan dat we er in ons eentje een paar dagen geweest waren.

De volgende dag zouden we eigenlijk met de bus en trein doorreizen naar Oost Java, maar na even rekenen bleek het veel beter voor onze tijd uit te komen als we die middag nog naar Sulawesi zouden vliegen. Op naar de airport dus!

Eind van de middag (het is hier nog weer een uur later dus nu weer 6 uur tijdsverschil) kwamen we aan op Makassar op Sulawesi, waar we wilden verblijven in een mooi hotel uit de Lonely Planet, maar van wat het telefoonnummer maar niet te bereiken was. Dan maar gewoon erheen! Gedoe met de taxi, we hadden die man al teveel betaald en hij sprak geen woord Engels en wist eigenlijk ook niet waar ons hotel nou was, maar na lang rondvragen kwamen we bij het juiste hotel aan, wat in erg slechte staat bleek te verkeren en ook gesloten leek te zijn. Weer in de auto, blijkbaar dacht hij te weten waar we dan moesten zijn, en uiteindelijk kwamen we bij een achteringang aan waarvan het hek eerst op slot zat, maar wat snel open gemaakt werd. Hier binnen zaten twee Indonesische mannen luidruchtige tv te kijken.... was dit ons hotel?! Toch wel en hij had nog een kamer over zei hij... we konden 2 kamers bekijken en uiteindelijk toch maar voor eentje gekozen (ook geen zin meer om verder te zoeken met die taxichauffeur) ondanks dat het er wel erg ernstig uitzag... De badkamer zag er echt te oud en schimmelig uit en de rest was ook niet best... morgen maar snel kijken voor een ander hotel! We bleken ook de enige gasten, wat was dit voor een spookhotel?! 's Avonds nog wel lekker gegeten in de haven van Makassar en na wat biertjes toch maar die enge kamer in! De volgende dag stonden we al op het punt om weg te gaan toen we werden geroepen of we geen ontbijt wilden, hadden ze al een sapje geperst en een eitje gebakken... Zo bij daglicht leek het ook iets meer op een echt hotel en dus toch nog even genoten van ons ontbijtje. De eigenaar Bertus kwam met ons kletsen over het vervolg van onze trip en overtuigde ons om die middag al met een chauffeur van hem richting Tana Toraja te rijden, omdat daar de volgende dag en begrafenis zou zijn en dat wilden we niet missen! Die chauffeur zou ons daarna dan verder brengen tot de boot naar de Togian islands.
Eerst bracht hij ons nog even naar Fort Rotterdam in Makassar, waar we meteen gestrikt werden door studenten om interviews mee te doen (eentje zelfs in het Duits!) en zo'n beetje werden doodgeknuffeld (of was het meer getackeld?) door een legertje basisschoolkindjes.

Daarna dus met onze persoonlijke chauffeur Tono in een ruime familieauto op naar Tana Toraja! Tono sprak goed Engels en konden we wel mee lachen!
Rond 2 uur 's nachts kwamen we aan in de stad Rantepao in de streek Tana Toraja en hebben we als een blok geslapen.

De volgende dag ontmoetten we onze lokale gids Daniel, met wie we samen met Tono op pad gingen.... eerst naar wat traditionele graven om wat meer te vertellen over de doodscultuur van Tana Toraja (graven in stenen rotsen waar hele families bij elkaar liggen en eens per jaar de doden weer tevoorschijn halen en schoonmaken en mooie kleren aan geven) en vervolgens naar de begrafenisplechtigheid. Het onderdeel waar wij bij waren was dat iedereen in grote tenten zit te eten en iedereen mag aanschuiven, als je maar een geschenk (onze gids had een slof sigaretten namens ons gekocht) aan de familie gaf. Het traditionele eten (varken en buffalo gekookt in bamboe) was nog best wel lekker, hoewel nog geen 5 meter verderop nog een groot varken vastgebonden lag en je aan lag te kijken alsof hij wist wat er komen ging.... Na het eten liet onze gids zien hoe dit eten bereid werd.... niet verder lezen als je geen sterke maag hebt!
Hoewel ik het hypocriet vind om wel vlees te eten maar geen slachting te kunnen zien vond ik het echt hartverscheurend hoe het varken dat wij zagen geslacht werd; luid gillend werd het naar de goede plek versleept, en werd er in het beest gestoken, waardoor het langzaam doodbloedde. Onze gids vertelde dat ze het beest normaal met een steek in het hart doden, maar het hartje hadden ze duidelijk gemist: Wild spartelend was het beest duidelijk nog levend toen ze het al aan het opensnijden waren... Zo wreed:( Toen het dan eindelijk dood was en ze de ingewanden eruit hadden gehaald werd het beest onder een vlammenwerper van al zijn haren ontdaan en in stukken gechopt waarvan dan uiteindelijk delen in de bamboe kokers werden gekookt. Nog even een flinke scheut bloed erbij, Brrr.... en dan begonnen ze aan het volgende varken! Blijkbaar gaat het daar de hele dag zo door tijdens de ceremonie, maar wij vonden eentje wel genoeg!
Eind van de dag net op tijd binnen voor de enorme regenbuien die hier iedere dag tussen de bergen in alle hevigheid neervallen... iedere dag!
De drie overige dagen hebben we hier in en om Rantepao nog de beestenmarkt bezocht en hebben we een prachtige trektocht met Daniel gemaakt door de modderige rijstvelden, echt supermooi!! Overnacht in een traditioneel huis en de volgende dag nog een klein stukje verder tot onze gids er blijkbaar genoeg van had (hij had pijn aan zijn voeten van zijn slippers :p) en we weer opgehaald werden door Tono. Wel nog bizar: we kwamen een man tegen in een dorpje die een beetje geheimzinnig met Daniel ging praten en toen we later vroegen waar het over ging, vertelde Daniel dat die man vroeg of Daniel niet een oude mummie van hem wilde kopen, die zij al eeuwenlang in de familie hadden. Daar had Daniel toch maar even vriendelijk voor bedankt...

Tono bracht ons samen met een vriend van hem (hij had toch wel erge buikpijn van de avond ervoor... Hij had te veel palmwijn gedronken en durian gegeten, een enorm stinkende vrucht die hier erg geliefd is) de volgende dag naar Tentena, waar we ook weer laat in de avond aankwamen en de volgende dag weer om 6 uur in de ochtend moesten vertrekken, omdat ze soms de weg naar Ampana toe dichtgooien om aan de weg te werken. En dat was flink nodig! Soms kwamen we op stukken waar de auto alle kanten op slipte door de modder en soms was de weg zo slecht dat we alleen stapvoets konden rijden en we door de hele auto heen geslingerd werden. Een deel weg was inderdaad dicht maar na een uurtje wachten in het tokootje ernaast mochten we er dan toch door.

Nu zijn we dus in Ampana! Hier weer eens in een mooi hotel (met wifi en airco!), ook wel eens fijn:p Net superlekkere kipsateetjes gegeten op straat en een beetje rondgeslenterd en dan zo maar lekker slapen.... Want morgen gaan we dan eindelijk echt naar de Togian Islands!!! In dit paradijsje op aarde (waar mogelijk nul bereik of wifi bestaat en waar de meeste resorts dus geen mail of telefoonnummer hebben) gaan we nog 5 dagen heerlijk luieren, duiken en verder vooral even helemaal niets... heerlijk!!

Selamat tidur!
Xx